1971, Tahran. Tahran ve Stuttgart’da yaşıyor.

Solmaz Shahbazi ziyaret ettiği kentlerde zaman ve mekânın belirsizliğine şahitlik eden fotoğraflar çekiyor. Bu bölgenin farklı kentlerinde çekilen imgelerin konusu, öncelikle fotoğrafla kurduğumuz ortak ilişkinin doğasını belirlerken hem fotoğrafların gerçekliği çerçevelemekteki muazzam gücünü ortaya çıkarıyor hem de dahil edilen alanı ve belki daha önemlisi dışlanan alanı, şekillendirip tanımlıyor. Kent, anonim, bağlamsız bir varlık olarak mevcut. İnsanlar neredeyse yoklar, imgelerinin zaman ve mekânda kök salmasını sağlayacak metinsel ve kültürel göndermeler de öyle. Bu imgeler zamanın ve kaynağın önemsizliği ve yeniden üretilebilir imgeye dahil belirsizlikler hakkında.
Shahbazi’nin sorgulaması, asla kimseye ait olmayacak, dikişsizce birbirine eklenmesi mümkün(olmayan) coğrafyaları ortaya seren, İstanbul’da çekilmiş iki videoyla sonuçlanıyor. İstanbul’un dış çeperlerinde güvenlik kapılarıyla çevrili cemaatlerde – Kemer Country, Bahçeşehir, Optimum ve diğerlerinde – kapalı insan topluluklarıyla karşılaşıyoruz. Arzuları belki de cesur yeni bir İstanbul’un ve yeni yaratılmış kopuk kimlik alanlarının bir simgesi; aynı şekilde, simüle edilmiş moderniteler içinde zorunlu bir ayrılmanın alanında, kalabalıktan uzak yaşamayı tercih etmiş olmakla çıkan kavuşan değişim kaygısının da bir göstergesi.
Shahbazi’nin imgelerini izlerken sanatçı ve üç Türk akademisyen arasında geçen, neredeyse klinik nesnellikte bir tartışmayı dinliyoruz. Shahbazi’nin bu uydu konut alanları hakkındaki sorularını, onun naifliğini ve hayretini açığa çıkaracak şekilde cevaplıyorlar. Nihayetinde tartışma bu sınırlı cemaatleri, uluslararası alanda kabul edilmiş ölçülere uygun, mükemmel biçimsel tekrarlar olarak inşa edildikleri halde bir çeşit normallik algısına da ters düşen kerameti kendinden menkul birer oluşum olarak sunuyor.

Vasıf Kortun

GARANTİ BİNASI