1963, Tel Aviv. Londra’da yaşıyor.

“Cankurtaranlar”, Dreyfus’un son on yıldır çabalarının doruk noktasını oluşturan, algılama ve kültürel anlayış arasındaki boşluğu dolduran iki ekranlı görsel-işitsel bir enstalasyondur. Tel Aviv sahilinde su içerisinde oynayan kadın ve çocukların renkli ve tablo gibi manzarasına bakan izleyici tipik bir keyif zamanı ile karşı karşıyadır. Ne var ki, sanat içerisindeki tarihsel bir çok betimlemenin tersine su kenarındaki bu figürler, bölgedeki çatışmanın kalbinde yatan yurtsuzluk durumunun ince bir anlatımı olarak sahilde otururken değil, amaçsızca suyun içerisinde sürüklenirken görüntülenmişlerdir. Uzaktan çekilmiş sessiz görüntüler, izleyiciyi belli bir mesafede tutan çerçevesi çizilmiş kısmi bir bakış sunmaktayken, cankurtaranların süratli talimatlarına yer veren görüntülerle birlikte aniden izleyiciyi agresif bir işitsel kurgu içerisine sokar. Altyazılarla eşzamanlı sözleri öyle hızlı ekrana yansıtılmaktadır ki algıyı güçlendirmek yerine zayıflatırlar. Yazılı ve sözlü kelime, ışık ve karanlık, ses ve sessizlik arasındaki bu türden duyumsal araçlar her duyumun deneyimini, belirli ruhsal etkilerini uzatıp sahneleri görünüşte birbirine zıt bakış açılarına bölerek pekiştirmektedir.
Kültürün dil içerisine yerleşmesi Dreyfus’un uzun vadeli ilgi alanlarından biri olmuştur. Bu işte sanatçı cankurtaranların işlerini gayet ciddiye alan tarzları ve sözlerinin şefkatli ve koruyucu içeriği arasındaki bölünmüşlüğü vurgulayarak, bu kişilerin dili işlevsel kullanımları üzerine odaklanmaktadır; tıpkı denizde kaybolan küçük kız Judith’in aranıp bulunduğu bölümde olduğu gibi. Cankurtaran’ın güvenliği sağlayıcılığının bölgedeki gündelik hayatla bütünleşmesi sonucu daha şaşırtıcı hale gelmekte, normalliğin nerede başlayıp nerede bittiği yeniden tanımlanmaktadır: Göründüğü kadarıyla, topla oynayan birinin sopasının tekrarlayan sesi ve okyanusun ahengi, hayatlarımıza sızan korku ve şiddetin hayaletinden habersiz devam etmektedir.

Helen Legg

ANTREPO NO:5