1971, Kaman. İstanbul ve Amsterdam’da yaşıyor.

Bienal mekânlarından Deniz Palas’ta bulunan bir daire Servet Koçyiğit’in bir dizi çalışması için mükemmel bir ev ortamı sağlamıştır. Enstalasyon, gündelik yaşama ait nesneleri dönüştüren ve birbirinden ayrı çalışmalar arasında bir diyalog oluşturan küçük sihirli dokunuşlar içermektedir.
Giriş koridorunda fırçası peruktan oluşan bir süpürge – ev kadınlarının eşlerine olan kızgınlıklarını ifade etmek üzere kullandıkları Türkçe deyimin birebir tercümesi – daire içerisinde turlayarak yerleri süpürmektedir.
Diğer bir odada tığla işlenmiş bir “Bazen, buzdolabını gerçekten kapanmış mı diye on kez kontrol ediyorum” yazısı ile kapısı aralık duran bir buzdolabı bulunmaktadır. İki yaşlı hanım tarafından üretilmiş bu karmaşık dikiş işlemi, buzdolabı üzerinden zaman zaman yeniden okunabilecek ve kontrol edilebilecek bir tümceyi içerdiği kadar, bu tür bir paranoyanın tekrarı ve zahmetini, yansıtmaktadır. Buzdolabı boştur, ancak, yumurta rafları değerli taşlar ile doldurulmuştur. Bulunmuş bu hazineler, Koçyiğit’in el arabasında ışıldayan göz alıcı bir şamdan taşıyan, alçakgönüllü sokak eskicisini betimlediği fotoğraf yorumunun benzeri, çocuksu bir sevinç yaratmaktadır.
İlk bakışta Koçyiğit’in enstalasyonuna Türk ev kadınının, günlük işleri, kültürel gelenek ve adetler tarafından şartlandırılmış, gündelik varoluş öyküsü hakimdir. Ancak, bu hayali karakter aynı zamanda sıradan ve alışılmış olanda bulunabilecek tuhaflıkları ve çekiciliği de açığa vurmaktadır. Ev kadınının hayali varlığı bir odadan diğerine süzüldükçe, nesneler ve uygulamalar hayat bulmakta, kadının iç dünyası sokağın canlılığı ile kaynaşarak bütünleşmektedir.

November Paynter

DENİZ PALAS APARTMANI