1971, Mardin. İstanbul’da yaşıyor.

Beyoğlu’nun ana caddesi İstiklâl her gün bir beklenmedik anlar tiyatrosuna sahne oluyor. İstanbul’un en kurumsallaşmış, ilk trafiğe kapanmış ve ilk geniş ve düz caddesi üzerinde, konsolosluklar, sanat ve kültür merkezleri, bankalar ve kitapçılar sıralanıyor. Ancak İstiklâl’in aynı zamanda sermaye, eğlence, fuhuş ve kaçak işlerle dolu vahşi bir tarihi de var. Dünyada başka hiç bir cadde yılın her günü Cumartesi Anneleri’nin inatçı direnişinden onaylanmış bandolara ve resmi geçitlere kadar değişen çeşitli gösterilere tanık olmamıştır. Ayrıca inanılmaz bir sivil polis, yankesici, dolandırıcı, erketeye duranlar ve benzeri yoğunluğunu da barındırır. Garabetleri, kendiliğinden oyuncuları ve bir anda gelişen olaylarıyla İstiklal Caddesi kentin avam güzelliğidir. Kendini denetleyen ve cemaatler biçiminde organize edilmiş bu kentte kaçılacak güvenli bir barınak, kolay ve hazırda özgür bir alan...
Altındere, videosunda caddeyi başından sonuna gündelik rutini kesintiye uğratan uçucu ve hayali anlarla dolduruyor: Bir güzellik kraliçesi bisikletle aşağı yukarı dolaşıyor, iki iş adamı bir anda rap dansı yapmaya başlıyor. Bütün bu sekansların absürdlüğüne rağmen, insanlar çabuk, şüpheli bir bakış attıktan sonra yanından yürüyüp gidiyorlar. Sanat hiç bir zaman günlük hayatın yoğunluğuyla başedemez, veya bunu yapmayı ümit edemez gibi görünüyor. Video, kente göç eden bir çok insan gibi caddeyle uzun zamandır kendini özdeşleştiren Altındere’nin İstiklâl Caddesi’ne methiyesi niteliğinde.

Vasıf Kortun

GARANTİ BİNASI