1964, Mexico D.F. Mexico City’de yaşıyor.

Guzman ölüm, umut, korku, kader gibi kişisel kaygıların, mutluluk arayışı ve bu arayışın kırılganlığının, reklamcılığın sunduğu yalanların ve bu sayede her yere yayılan hayat biçimlerinin ve özellikle de tüketim toplumlarımızda duygusal iletişim eksikliğinin koreografisini yapıyor. “Kıvrak New York” ve “Mutluluk”ta günlük sıradanlık tekinsiz eylemlerce sekteye uğratılıyor ve basit mikroinsan deneyimleri herşeyi kapsar hale geliyor.
İki videoda da müziğin önemli bir rolü var: müzik, karakterlerin yaptıklarının bir aracısı olarak işlev görüyor. “Mutluluk”ta mizanseni, ilk rock videosu kabul edilen Bob Dylan’ın “Subterranean Homesick Blues”ının bir uyarlaması olan popüler bir Meksika serenadı oluşturuyor. Dylan, 1965 tarihli tanıtım filminde şarkının sözlerinin yazılı olduğu kartonlar tutar. INXS’in 1987 tarihli videosu “Mediate”, Dylan’ın sufle kartları kullanımını tekrarlar ve benzer şekilde “Mutluluk”ta üç çocuk bir oyun alanında ileri geri koşarken şarkının tercüme edilmiş altyazılarını kameraya gösterirler. Neşeleri küresel reklamcılık taktiklerine indirilmiş masum bir darbedir. Başta çocuklar gösterilerinden gurur duyar gibidirler, ama yavaş yavaş yorulur ve kendi iletişim biçimlerine geri dönerler: futbol.
Mexico City’de çekilen “Kıvrak New York”, insanların birdenbire dans etmeye ve şarkı söylemeye başladıkları sinema klişesiyle dalga geçer. Çevrelerinin sıradanlığı iki kenti zorla birbirine benzetir. Aktörlerin jestleri ve ufak tefek suçlar, kaba davranışlar ve saygısızlıklar videoya fon oluşturur. Guzman, aslı Hello’ya ait olan ve sonra Kiss üyesi Ace Frehley tarafından da kaydedilen şarkının tavrının ve ruhunun bir hayranıdır. İki sene önce New York’ta gerçekleşen ilk sergisinden de kısmen ilham alan iş, Guzman’ın kendi kenti Mexico City’e, gençliğinde hayranı olduğu Kiss’e ve 80’li yılların videolarına ithafı.

November Paynter

Yine, yine New York Kıvraklığındayım. Bu akşam o kadar iyi geliyor ki, yarın kimin umurunda...”

GARANTİ BİNASI