1968, San Fransisko. Portland, Oregon’da yaşıyor.

Johanson’un enstalasyonları sanatçının ABD’nin batı kıyısı dolaylarına duyduğu tepkisini doğrudan gösterir. Bu bienalde sergilenen çalışmalar İstanbul’dakinden çok farklı bir kıyı kültürünü temsil etse de Amerikan medya ve film kültürünün etkisi İstanbul’a zaten yabancı sayılmaz. Johanson’un yaklaşımı bu bölgeye duyduğu kişisel ve derin bağın bir göstergesidir. Eserlerde, seçilen bölgenin yaşam şartlarını ortaya koyan, belgeselvari bir hava vardır. Sörfçüler, genç ve başarılı işadamları, miskinler ve son dönem hipileri sık sık karşımıza çıkarlar ve genelde güneş, deniz ve boşluğun getirdiği bir çeşit güzellik içinde kaybolmuş ya da tatminsiz insanlar olarak betimlenirler.
Johanson, sanat yapmayı kendi kendine öğrenmiş ve San Fransisco’nun Mission bölgesinde çalışan bir sanat ve grafiti topluluğunda yetişmiştir. İçinde yaşadığı topluluğu yansıttığı, çizgi film tarzındaki çizimleriyle ince gözlemler üzerine kurulu görsel hikayeler anlatmıştır. Böyle bir geçmişin yardımıyla bu sergide gördüğümüz daha büyük enstalasyonlara geçiş yapmıştır. Bunlar, tipik karakterlerin soyut resimler ve başka unsurlarla karıştırılarak zorla bir araya geldiği kaotik bir birleşimdir. Bütünüyle ele alındığında bu iş, sanatçının paylaştığı dünyadaki hayatın bir mikrokozmosunu sunar. Bu dünyada, kendi kendine yeten çevrenin yarattığı hayat, hafif bir yabancılaşma hissi vermektedir.

Charles Esche

GARANTİ BİNASI